Revanche

Dat is opmerkelijk, dus even snel gebeld met slaggitarist Robby –Papa Ché- Breinberg.
Hoe zijn jullie in de programmering van dit jubileumconcert terecht gekomen?
“Ja, dat weet ik ook niet precies, we zijn gewoon gevraagd. Maar we hebben toen nooit op de Paasconcerten gespeeld. We hebben zelfs nooit officieel op de Jacobiberg gerepeteerd. Alleen een jaar of zeven-acht geleden toen we een poging waagden om weer bij elkaar te komen hebben we er een stuk of drie keer gerepeteerd.�
Hoe is jullie succes destijds tot stand gekomen?
“Nadat we ongeveer een jaar als discoband hadden gespeeld kwamen we er achter dat onze roots toch meer in de reggae lagen. We wonnen een talentenjacht in Gelderland en haalden toen de finale van de Grote Prijs van Nederland. Helaas wonnen we niet, maar daardoor kwamen we toch in the picture. Daarna speelden we in zalen als Paradiso, Melkweg, Paard van Troje en Vera en deden we voorprogramma’s van bekende reggaebands zoals Culture, Burning Spear, Steel Pulse en Eat a Mouse. Zodoende kwamen we ook in het buitenland terecht en deden we radio en TV optredens. Dat heeft ongeveer tot 1984 geduurd.�
Hoe kwam er zo opeens een einde aan dat succes?
“In die tijd werd de reggae in Nederland opeens heel commercieel en overgenomen door bands als Doe Maar. Daar ging alle aandacht naar uit en het was heel moeilijk om daarmee te concurreren. Ik kan me herinneren dat we in Hilversum waren om onze nieuwe single te promoten, maar daar was eigenlijk geen belangstelling meer voor. Dat was een behoorlijke teleurstelling want wij dachten dat we nog groter konden worden. Nou ja en toen zagen we het niet meer zo zitten. We zeiden tegen elkaar: ‘Het is voorbij, laten we maar gaan werken.’ We zijn toen allemaal wel apart blijven spelen. Ik met The Creators, waarmee ik nog gespeeld heb in Zuid-Amerika en Suriname. En de drummer ging spelen bij een andere bekende reggaeband Reality.�
En nu? Is er weer een nieuwe toekomst voor Revanche?
“Ja hoor, zoals ik zei hebben we het een paar jaar terug geprobeerd, maar dat lukte niet. We waren er nog niet aan toe. Maar vorig jaar kwamen we toch weer bij elkaar. We merkten dat we na al die jaren toch wel heel erg aan elkaar gewend en gehecht waren. We zijn nu natuurlijk allemaal ouder en volwassener geworden en staan er heel anders in dan twintig jaar geleden. Toen ging het vooral om de groupies en zo. Nu is het allemaal serieuzer. Drie van ons hebben al kleinkinderen…�