Roosbeef

fotograaf onbekend

Er was eens een meisje, dat Roos heette. Ze woonde samen met haar vader en moeder en haar broer op een oude boerderij. Daar maakte ze muziekjes. Heel gezellig en inspirerend allemaal. De gemeente Duiven, waar dit verhaal zich afspeelde, had heel andere plannen met dit boerenperceeltje.

Jarenlang hing de sloophamer dreigend boven de hoeve. Roos maakte daar een lief en tegelijk ook venijnig protestliedje over, heel passend Boerderij geheten. Haar protest mocht niet baten. Met een machtige klap daalde de sloophamer alsnog neer. Weg illusies. Exit de boerderij, de pony, het loslopende pluimvee en de familie Rebergen. Entree voor het langverwachte debuutalbum. Want tegenover elk verlies staat iets nieuws. Da’s in het echte leven ook zo. Tegenover de dood staat de geboorte van nieuw leven. En die gesloopte boerderij staat nu tussen de liedjes op het album met de veelzeggende, uit het leven gegrepen titel Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten. Eindelijk is er dan een album. De band heeft lang gewacht en zich eerst een paar jaar in vorm lopen spelen. Roosbeef was in die tijd te zien op de meest uiteenlopende plekken, van clubs tot festivals, van culturele en literaire evenementen als De Nacht van de Poëzie in Utrecht tot De Nachten in Antwerpen. En zo nu en dan was er een mooi voorprogramma, zoals bijvoorbeeld van Jarvis Cocker.

Lees verder >