Roosbeef![]() fotograaf onbekend Er was eens een meisje, dat Roos heette. Ze woonde samen met haar vader en moeder en haar broer op een oude boerderij. Daar maakte ze muziekjes. Heel gezellig en inspirerend allemaal. De gemeente Duiven, waar dit verhaal zich afspeelde, had heel andere plannen met dit boerenperceeltje.
Jarenlang hing de sloophamer dreigend boven de hoeve. Roos maakte daar een lief en tegelijk ook venijnig protestliedje over, heel passend Boerderij geheten. Haar protest mocht niet baten. Met een machtige klap daalde de sloophamer alsnog neer. Weg illusies. Exit de boerderij, de pony, het loslopende pluimvee en de familie Rebergen. Entree voor het langverwachte debuutalbum. Want tegenover elk verlies staat iets nieuws. Da’s in het echte leven ook zo. Tegenover de dood staat de geboorte van nieuw leven. En die gesloopte boerderij staat nu tussen de liedjes op het album met de veelzeggende, uit het leven gegrepen titel Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten. Eindelijk is er dan een album. De band heeft lang gewacht en zich eerst een paar jaar in vorm lopen spelen. Roosbeef was in die tijd te zien op de meest uiteenlopende plekken, van clubs tot festivals, van culturele en literaire evenementen als De Nacht van de Poëzie in Utrecht tot De Nachten in Antwerpen. En zo nu en dan was er een mooi voorprogramma, zoals bijvoorbeeld van Jarvis Cocker. Eens in de zoveel jaar staat een werkelijk oorspronkelijke geest op. Knalrood haar, opvallend gebekt, behept met een volkomen eigen kijk op de loop der dingen, doet Roos alles anders. En dat valt op. Ze is een genre op zich. Is het kleinkunst? Zelf zegt ze van niet. Is het pop? Zelf zegt ze van wel. Maar wat maakt het allemaal uit? Noem het wat je wilt. Dit is leuk, zoals de geestelijk creaties van Annie M.G. Schmidt en Astrid Lindgren dat zijn. Van Floddertje tot Pippi, dezelfde chaos en gekte is zichtbaar en voelbaar. En wat is deze muziek ongelofelijk echt! D’r is niks neps aan. ‘De hele plaat gaat over verlangens,’ peinst ze. ‘En het belangrijkst in het leven vind ik dat iets echt is en dat mensen echt zijn. En ik probeer zo goed mogelijk dat “echt zijn” te vertalen in mijn liedjes.’ Dat is gelukt met dank aan Belgische producer Tom Pintens (bekend van Zita Swoon) en de hulp van Tjeerd Bomhof, het rockbrein van Voicst. ‘Ik wist eerst niet eens dat we een producer nodig hadden. Alles is door hem honderd keer beter geworden nu,’ kijkt ze terug. En Tjeerd was er vooral voor de spreekwoordelijke schop onder de kont. ‘Er zit véél meer in!’ zo bleef hij maar op de noodzaak van verbetering hameren. Roosbeef is dan wel een band. Het zijn wel Roos d’r liedjes en dus ook háár teksten. Waar het over gaat? Tja, over een meisje dat opgroeit en een hoop meemaakt. ‘Ik hoop dat mensen er uit pikken dat het gewoon een paar jaar, een fase in mijn leven, is wat ik beschrijf,’ doet ze niet al te moeilijk. Na de boerderij met al zijn vrijheid vertrok ze naar Utrecht. Er is inmiddels al een liedje. Lees verder > Bezetting
ReagerenReactiesEr zijn nog geen reacties geplaatst bij deze band. |
![]() Roosbeef! DiscografieFotosPostersAlle posters > Web![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Gerelateerd |
PopulairLaatst geupdateLaatst toegevoegd |